Атеизмнинг жамоат хавфсизлигига таҳдид солиши масаласи — бу фақат диний нуқтаи назар эмас, балки ижтимоий, маданий ва маънавий барқарорлик нуқтаи назаридан ҳам таҳлил қилинадиган жиддий мавзудир. Қуйида атеистик дунёқараш кенг тарқалганда жамиятда юзага келиши мумкин бўлган хавф ва оқибатлар тўғрисида илмий ва тарихий асосланган маълумотлар келтирилади.

Ричард Докинз — Британиялик биолог, эволюция назарияси тарафдори ва танқидий атеист сифатида танилган жаҳон миқёсидаги интеллектуал шахслардан биридир. Унинг “Иллюзияи Худо” (The God Delusion, 2006) асари дунёдаги диндорлар ва диншунослар ўртасида кескин баҳсларга сабаб бўлди. Асарда у илоҳий борлиқни “инсон фантазияси”, диний эътиқодларни эса “оғир ментал иллат” сифатида баҳолайди. Ушбу мақолада Ричард Докинзнинг фалсафий қарашлари, унинг диний ғояларга қарши позицияси ва бу ҳолат уни нега “бузғунчи” деб баҳолашга асос бўлиши мумкинлиги илмий нуқтаи назардан таҳлил этилади.

«Ўлимдан ҳеч қачон қўрқиш керак эмас. Токи тирик эканмиз, ўлим ҳеч қачон келмайди, у келганида биз бўлмаймиз.»

Файласуф ва табиб эди. Асл исми Ҳасан ибн Абдуллоҳ ибн Сино ар-Раисдир. Ўз замонасида тиб илмида юқори даражаларга эришган эди. Отаси балхлик. Бухорога кўчиб ўтган эди.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Одамларда иккита гап бор ва у иккиси ҳам улар учун куфр: насабга тил теккизиш; маййит учун айтиб йиғлаш», дедилар».

Айрим тоифалар демократияни куфрда айблаш, Конституцияни куфр низоми сифатида баҳолаш борасидаги ўз ғояларини хаспўшлаш йўлида Қуръони каримнинг Моида сураси 44-оятидан усталик билан фойдаланган. Ушбу оятда Аллоҳтаоло шундай деган:
«Ким Аллоҳ нозил қилган нарса ила ҳукм юритмаса, ўшалар кофирлардир» (Моида сураси, 44-оят).

ИНСОНИЯТ ТАРИХИНИНГ БУРИЛИШ ОНИ

Аллоҳ таоло бандаларидан бирортасини куфрга ҳам, имонга ҳам мажбурламаган. Уларни мўмин ёки кофир этиб яратмаган. Лекин уларни шахс (куфрни ҳам, имонни ҳам қабул этувчи) қилиб яратган. Имон ва куфр бандаларнинг феъли (амали)дир. Аллоҳ таоло илми ва сифати ўзгармасдан, ким кофир бўлса, унинг кофирлигида кофирлигини билади. Кейин у имон келтирса, мўмин бўлса, унинг мўминлигида мўминлигини билади.

Бу турдаги кофирлар коинотнинг Парвардигори борлигига, ҳам Унинг фаришталари, китоблари, мўминларга жаннат ҳақида хушхабар бериб, кофирларни дўзахдан огохдантирувчи элчилари борлигига ҳам, қилиб ўтган амаллари учун жазо-мукофот бериладиган Охират борлигига ҳам ишонмайдилар. Улар Аллоҳ борлигини, пайғамбарни, элчини, Охират жазосини эътироф этмайдилар. Қуръон ундайлар ҳақида айтади:

Куфр навларининг ичида Исломий борлиқ ва Исломий ҳаётга хатари энг улкан ва қаттиқроғи мунофиқлик куфридир. Чунки бундай кимсалар, намоз, закот ибодатларида, бошқа амалларни бажаришда мусулмонлар орасида, улардан эътибор кўриб яшайдилар. Шу билан бирга улар ичкари-да мусулмонларга душмандирлар. Уларга ҳийла-макр қиладилар. Мусулмонларнинг душманларини ўзларига дўст тутадилар. Шунинг учун ҳам Қуръони Карим мунофиқларнинг хабарларини баён қилиб, уларнинг айбларини очиб, уларнинг сифат-ахлоқларини маълум қилади. Тавба сураси “Фозиҳа - шарманда қилувчи” деб ҳам номланди. Чунки сура уларнинг турларини кетма-кет келти-риб, уларнинг сифатларини очиб ташлади. Улар ҳақида “мунофиқлар” деган хос сура ва кўплаган оятлар нозил қилингандир.